ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାଉଥିବା ରାସ୍ତାରେ ସିନ୍ଧୁ ନାମକ ଏକ ଦେଶ ପଡିଲା । ରାସ୍ତାର ପାଖ ଦେଶରେ ଯମୁନା ନାମକ ଏକ ନଦୀ କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦ କରି ବହି ଯାଉଛି । ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା କାଳେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ । ଗଙ୍ଗା ନଦୀ ଯେପରି ପବିତ୍ର ସେହିପରି ଯମୁନା ନଦୀ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର । ପବିତ୍ର ଯମୁନା ନଦୀର କୂଳେ କୂଳେ ଗଲେ ବହୁତ ଗୁଡିଏ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ ଦେଖିବାକୁ ପଡେ । ସେହି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ପଛେ ପଛେ ବୋଲକରା ନିଜ ମୁଣ୍ଡରେ ଗଣ୍ଠିଲି କାନ୍ଧରେ କମ୍ବଳ ଆଉ ହସ୍ତରେ ଛତା ଧରି ଢିପେଇ ଢିପେଇ ଚାଲି ଥାଏ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଯାହା ଦେଖେ ସେତେବେଳେ ଦେଖିଥିବା କଥାକୁ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ପଚାରି ତା’ର ଉତ୍ତର ଚାହେଁ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ମଧ୍ୟ ବୋଲକରାକୁ ଅତି ସହଜରେ ସବୁ କଥାର ଉତ୍ତର ଦେଇ ଦିଅନ୍ତି ।ଏହି ଭଳି କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ସହିତ ବୋଲକରା କିଛି ରାସ୍ତା ଅତିକ୍ରମ କରି ଯିବା ପରେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଦୁହିଁଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପଡି ଗଲା । ଯମୁନା ଘାଟ ଠାରୁ ଅଳପ ଦୂରରେ ଥିଲା ଗୋଟିଏ ଭବନ । ତା’ପାଖକୁ ଲାଗି ଥିଲା ସୁନ୍ଦର ମନ୍ଦିରଟାଏ । ଯମୁନା ନଦୀର ତୁଠ ଠାରୁ ମନ୍ଦିର ଯାଏଁ ଗୋଟିଏ ସୁମନୋହର ଫୁଲର ବଗିଚା ।ଅବୋଲକରାକୁ ସେହି ସ୍ଥାନଟି ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗିବାରୁ ସେ ଦୁଇ ପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ସେ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ ପୂଜା ପାଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀର ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ପଥରର ନାରୀର ମୂର୍ତ୍ତି । ସେହି ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟକୁ ଲୋକ ମାନେ ଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେହି ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ପୂଜା କରି ଫେରି ଆସୁଛନ୍ତି ।ସେଠାରେ ଅଳପ ସମୟ ଲାଗି ଅବୋଲକରା ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲା । ସେ ସମସ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସାରିବା ପରେ ଅନେକଙ୍କୁ ପଚାରିଲା ଏହି ନାରୀ ରୂପୀ ଦେବୀ କିଏ ।ଅବୋଲକରା ଏହିପରି ଅନେକଙ୍କୁ ସିନା ପଚାରିଲା ହେଲେ ସେ କାହାଠାରୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ଉତ୍ତର ପାଇଲା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଅବୋଲକରାର ସେହି ରୂପକୁ ଦେଖି ବରଂ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ବୋହୂ ଭୁଆଷୁଣୀ ମାନେ ଦମକାଏ ହସି ସାରି କହିଲେ – ସତୀ ସଉତୁଣୀ ତୁମେ କେଉଁଠିକାର ଲୋକ ।ସାମାନ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ବଦରାଗି ଅବୋଲକରା ଭୀଷଣ ରାଗି ଗଲା । ସେହି ରାଗୁଆ ମନରେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରି ଆସି କହିଲା ମୁଁ ଆଉ ଆପଣଙ୍କ ସାଥିରେ ତୀର୍ଥ କରି ଯିବି ନାହିଁ । ମୋର ବହୁତ ତୀର୍ଥ ହୋଇ ଗଲା । ଏଥର ମୁଁ ମୋ ଗାଁକୁ ଚାଲିଲି । ଏହା କହି ଅବୋଲକରା ଯେତେବେଳେ ତା’ର ନାଲି ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡିକ ନିଜ ଅଂଟାରେ ଭିଡି କରି ତାକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – କିରେ କିରେ ତୋର ପୁଣି କ’ଣ ହୋଇଗଲା ।ଅବୋଲକରା କହିଲା – ବୁଝିଲ ମହାନୁଭବ, ତୁମ ସାଥିରେ ଆସିଲେନା ମଣିଷକୁ ଅପମାନ ମିଳୁଛି । କହିଲେ ସତୀ ସଉତୁଣୀ ମନ୍ଦିର କ’ଣ । ଏତେ ଗୁଡିଏ ରାସ୍ତା ତୀର୍ଥ କରି ବୁଲି ଆସିଲେ କେଉଁଠାରେତ ଏପରି ନାମରେ ଦେବୀ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ମୋତେ ଜଣା ନଥିଲା । ଏତେ ପୁରାଣ ପଢା ଗଲା, କେଉଁ ପୁରାଣରେ ଏମିତି ଦେବୀଙ୍କର ନାଁ ଅଛି । ତମେ ଆପଣେ ଶୁଣିଛନ୍ତି, ପୁଣି ସେହି ମନ୍ଦିରକୁ ଆସୁଥିବା ତିର୍ଲାଗୁଡା ମୋତେ ଛିଗୁଲେଇ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ହସୁ ଛନ୍ତି ।ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଭାବିଲେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଜ୍ଞାନହୀନ ବିଶାଳ କୁଳ ସମ୍ଭବ’ପଶୁସମ ଏତାଦୃଶ୍ୟ ଜନ୍ମେଶ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ମାନବ’ ସହଜେତ ସେହି ବୋଲକରାର ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ, ସୁଦୁ ଗଜ ମୂର୍ଖଟାଏ । ମନୁଷ୍ୟର ଉଚ୍ଚ ବୁଦ୍ଧି ନଥାଇ ଉଚ୍ଚ ବଂଶରେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତା’ର ବୁଦ୍ଧି ପଶୁସମ ହୋଇ ଥାଏ । ସହଜେତ ଏ ପ୍ରଣବ ଅଶୂଦ୍ଧ । ଏପରି ମୂର୍ଖର ମୁଣ୍ଡରେ ଏପରି ବୁଦ୍ଧି ପଶିଲେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ତା’ର ରାସ୍ତା ଧରିବ । ମଣିଷ ଅଧା ତୀର୍ଥ କରି ଫେରିବ ସିନା ତହୁଁ ସେ ବିରକ୍ତି ଭରା ହସଟିକେ ହସି ଦେଇ କହିଲେ ତୁ ଯିବୁ କାହିଁକି । ପର ବୁଦ୍ଧିରେ ବା ପର କଥାରେ ପ୍ରଳୟ ହେଲେ ସେଥି ଲାଗି ଦାୟୀ କିଏ ରହିବ । ସମାଜରେ ଏପରି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି । କାହା ମୁହଁରେ କିପରି କଥା, ସେଥି ଲାଗି ଆମେ ପ୍ରଳୟ କରି ଦେବାନା କ’ଣ । ଶୁଣ ଅବୋଲକରା, ସେହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନଙ୍କ କଥା ଛାଡ । ସବୁ ଅନିଷ୍ଟର କାରଣ ସଂସାରର ଏହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନେ । ସେମାନଙ୍କର ଦୋଷାଦୋଷ ନଧରି ଶୁଣ, ତୁ ଯେଉଁ ସତୀ ସଉତୁଣୀ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କର କଥା କହୁଥିଲୁ ମୁ ଏବେ ତୋତେ ତାଙ୍କରି କଥା କହୁଛି । ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଇ ଆଗ ମୋ ପାଇଁ ଦି’ଟା ପାନ ଭାଙ୍ଗେ ।
ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାଉଥିବା ରାସ୍ତାରେ ସିନ୍ଧୁ ନାମକ ଏକ ଦେଶ ପଡିଲା । ରାସ୍ତାର ପାଖ ଦେଶରେ ଯମୁନା ନାମକ ଏକ ନଦୀ କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦ କରି ବହି ଯାଉଛି । ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା କାଳେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ । ଗଙ୍ଗା ନଦୀ ଯେପରି ପବିତ୍ର ସେହିପରି ଯମୁନା ନଦୀ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର । ପବିତ୍ର ଯମୁନା ନଦୀର କୂଳେ କୂଳେ ଗଲେ ବହୁତ ଗୁଡିଏ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ ଦେଖିବାକୁ ପଡେ । ସେହି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ପଛେ ପଛେ ବୋଲକରା ନିଜ ମୁଣ୍ଡରେ ଗଣ୍ଠିଲି କାନ୍ଧରେ କମ୍ବଳ ଆଉ ହସ୍ତରେ ଛତା ଧରି ଢିପେଇ ଢିପେଇ ଚାଲି ଥାଏ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଯାହା ଦେଖେ ସେତେବେଳେ ଦେଖିଥିବା କଥାକୁ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ପଚାରି ତା’ର ଉତ୍ତର ଚାହେଁ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ମଧ୍ୟ ବୋଲକରାକୁ ଅତି ସହଜରେ ସବୁ କଥାର ଉତ୍ତର ଦେଇ ଦିଅନ୍ତି ।
ଏହି ଭଳି କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ସହିତ ବୋଲକରା କିଛି ରାସ୍ତା ଅତିକ୍ରମ କରି ଯିବା ପରେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଦୁହିଁଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପଡି ଗଲା । ଯମୁନା ଘାଟ ଠାରୁ ଅଳପ ଦୂରରେ ଥିଲା ଗୋଟିଏ ଭବନ । ତା’ପାଖକୁ ଲାଗି ଥିଲା ସୁନ୍ଦର ମନ୍ଦିରଟାଏ । ଯମୁନା ନଦୀର ତୁଠ ଠାରୁ ମନ୍ଦିର ଯାଏଁ ଗୋଟିଏ ସୁମନୋହର ଫୁଲର ବଗିଚା ।
ଅବୋଲକରାକୁ ସେହି ସ୍ଥାନଟି ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗିବାରୁ ସେ ଦୁଇ ପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ସେ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ ପୂଜା ପାଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀର ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ପଥରର ନାରୀର ମୂର୍ତ୍ତି । ସେହି ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟକୁ ଲୋକ ମାନେ ଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେହି ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ପୂଜା କରି ଫେରି ଆସୁଛନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ଅଳପ ସମୟ ଲାଗି ଅବୋଲକରା ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲା । ସେ ସମସ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସାରିବା ପରେ ଅନେକଙ୍କୁ ପଚାରିଲା ଏହି ନାରୀ ରୂପୀ ଦେବୀ କିଏ ।
ଅବୋଲକରା ଏହିପରି ଅନେକଙ୍କୁ ସିନା ପଚାରିଲା ହେଲେ ସେ କାହାଠାରୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ଉତ୍ତର ପାଇଲା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଅବୋଲକରାର ସେହି ରୂପକୁ ଦେଖି ବରଂ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ବୋହୂ ଭୁଆଷୁଣୀ ମାନେ ଦମକାଏ ହସି ସାରି କହିଲେ – ସତୀ ସଉତୁଣୀ ତୁମେ କେଉଁଠିକାର ଲୋକ ।
ସାମାନ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ବଦରାଗି ଅବୋଲକରା ଭୀଷଣ ରାଗି ଗଲା । ସେହି ରାଗୁଆ ମନରେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରି ଆସି କହିଲା ମୁଁ ଆଉ ଆପଣଙ୍କ ସାଥିରେ ତୀର୍ଥ କରି ଯିବି ନାହିଁ । ମୋର ବହୁତ ତୀର୍ଥ ହୋଇ ଗଲା । ଏଥର ମୁଁ ମୋ ଗାଁକୁ ଚାଲିଲି । ଏହା କହି ଅବୋଲକରା ଯେତେବେଳେ ତା’ର ନାଲି ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡିକ ନିଜ ଅଂଟାରେ ଭିଡି କରି ତାକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – କିରେ କିରେ ତୋର ପୁଣି କ’ଣ ହୋଇଗଲା ।
ଅବୋଲକରା କହିଲା – ବୁଝିଲ ମହାନୁଭବ, ତୁମ ସାଥିରେ ଆସିଲେନା ମଣିଷକୁ ଅପମାନ ମିଳୁଛି । କହିଲେ ସତୀ ସଉତୁଣୀ ମନ୍ଦିର କ’ଣ । ଏତେ ଗୁଡିଏ ରାସ୍ତା ତୀର୍ଥ କରି ବୁଲି ଆସିଲେ କେଉଁଠାରେତ ଏପରି ନାମରେ ଦେବୀ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ମୋତେ ଜଣା ନଥିଲା । ଏତେ ପୁରାଣ ପଢା ଗଲା, କେଉଁ ପୁରାଣରେ ଏମିତି ଦେବୀଙ୍କର ନାଁ ଅଛି । ତମେ ଆପଣେ ଶୁଣିଛନ୍ତି, ପୁଣି ସେହି ମନ୍ଦିରକୁ ଆସୁଥିବା ତିର୍ଲାଗୁଡା ମୋତେ ଛିଗୁଲେଇ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ହସୁ ଛନ୍ତି ।
ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଭାବିଲେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଜ୍ଞାନହୀନ ବିଶାଳ କୁଳ ସମ୍ଭବ
ପଶୁସମ ଏତାଦୃଶ୍ୟ ଜନ୍ମେଶ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ମାନବ
ସହଜେତ ସେହି ବୋଲକରାର ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ, ସୁଦୁ ଗଜ ମୂର୍ଖଟାଏ । ମନୁଷ୍ୟର ଉଚ୍ଚ ବୁଦ୍ଧି ନଥାଇ ଉଚ୍ଚ ବଂଶରେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତା’ର ବୁଦ୍ଧି ପଶୁସମ ହୋଇ ଥାଏ । ସହଜେତ ଏ ପ୍ରଣବ ଅଶୂଦ୍ଧ । ଏପରି ମୂର୍ଖର ମୁଣ୍ଡରେ ଏପରି ବୁଦ୍ଧି ପଶିଲେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ତା’ର ରାସ୍ତା ଧରିବ । ମଣିଷ ଅଧା ତୀର୍ଥ କରି ଫେରିବ ସିନା ତହୁଁ ସେ ବିରକ୍ତି ଭରା ହସଟିକେ ହସି ଦେଇ କହିଲେ ତୁ ଯିବୁ କାହିଁକି । ପର ବୁଦ୍ଧିରେ ବା ପର କଥାରେ ପ୍ରଳୟ ହେଲେ ସେଥି ଲାଗି ଦାୟୀ କିଏ ରହିବ । ସମାଜରେ ଏପରି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି । କାହା ମୁହଁରେ କିପରି କଥା, ସେଥି ଲାଗି ଆମେ ପ୍ରଳୟ କରି ଦେବାନା କ’ଣ । ଶୁଣ ଅବୋଲକରା, ସେହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନଙ୍କ କଥା ଛାଡ । ସବୁ ଅନିଷ୍ଟର କାରଣ ସଂସାରର ଏହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନେ । ସେମାନଙ୍କର ଦୋଷାଦୋଷ ନଧରି ଶୁଣ, ତୁ ଯେଉଁ ସତୀ ସଉତୁଣୀ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କର କଥା କହୁଥିଲୁ ମୁ ଏବେ ତୋତେ ତାଙ୍କରି କଥା କହୁଛି । ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଇ ଆଗ ମୋ ପାଇଁ ଦି’ଟା ପାନ ଭାଙ୍ଗେ ।
ଅବୋଲକରାର ମନ ଟିକିଏ ଶାନ୍ତ ହେବାରୁ ସେ ପାନ ଭାଙ୍ଗିବା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – ପ୍ରାଚୀନ କାଳର କଥା । ସିଂହଭୂମି ନାମରେ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେ ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରତାପ ସିଂହ ନାମରେ ଜଣେ ରାଜା ଥିଲେ । ସେ ରାଜା ବହୁ ବିବାହ କରି ଥିବାରୁ ରାଣୀ ଉଆସରେ ସେ ସଦାସର୍ବଦା ଗୋଳଚୋଳ ମଧ୍ୟରେ ରହୁ ଥିଲେ । କେହି କେହି ରାଣୀ ଅନ୍ୟ ନିରୀହା ନାରୀ ମାନଙ୍କ ଉପରେ ଉପଦ୍ରବ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ । ରାଜାତ ଉପଭୋଗ କରିବାରେ ବେଶୀ ରସିକ । ଗୋଟିଏ ରାଣୀଙ୍କୁ ଥରେ ଭୋଗ କଲା ପରେ ସେ ପୁଣି ନୂଆ ରାଣୀଟିଏ ଆଣନ୍ତି । ଏହିପରି ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ରାଣୀ ଆଣି ସେ ତାଙ୍କୁ ଉପଭୋଗ କରନ୍ତି । ନୂଆ ରାଣୀଟିଏ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ପୁରୁଣା ରାଣୀ ମାନେ ଏକା ଏକା ହୋଇ ଅସୁଖରେ ଛଟପଟ ହୁଅନ୍ତି । ପୁଣି ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ସଂଭୋଗ ସୁଖ ନ ପାଇଲେ ଶେଷରେ ସେହି ରାଜ୍ୟର ବଛା ବଛା ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ତାଙ୍କ ସହିତ ସଂଭୋଗ ସୁଖରେ ମାତନ୍ତି ।ରାଜାଙ୍କର ଅନେକ ଗୁଡିଏ ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ସାନ ରାଣୀ କୌଣସି ରାଜା ମହାରାଜାଙ୍କର କନ୍ୟା ନୁହଁନ୍ତି, ସେ ଜଣେ ଋଷିଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତିପାଳିତା । ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଋଷି ତା’ର ନାମକରଣ କରିଥିଲେ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ । କଥାରେ ଅଛି ଚାଟ ଘର ପୁଅ ଚାଟ, ଭାଟ ଘର ପୁଅ ଭାଟ ।ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେତେବେଳେ ସେହି ଋଷି ଆଶ୍ରମରୁ ବଢି କୁଢି ଯାଇ ଥିଲେ ତାଙ୍କର ନାମଟି ଯେପରି ସୁନ୍ଦର ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ସୁନ୍ଦର । କଥା କହୁଥିଲେ ଏପରିଯେ ସତେକି ତାଙ୍କ କଥାରୁ ମଲ୍ଲି ଫୁଲ ଝଡି ପଡୁଛି । କଥାରେ କଥାରେ ଶୁଦ୍ଧ ମଧୁର ବାସ୍ନା । ତାଙ୍କର ନିରାଡମ୍ବର ବେଶଭୂଷା ସତ୍ୟ, ଶାନ୍ତି, ଦୟା କ୍ଷମାର ଦେବୀ ଅବତାର । ଆଶ୍ରମରେ ବଢି ଥିବାରୁ ତାଙ୍କ ମନରେ ଥାଏ ସଦା ସର୍ବଦା ସେବାଭାବ । ବହୁ ଅଲୌକିକ ବିଦ୍ୟାରେ ସେ ଥିଲେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ।ଏତେ ଗୁଡାଏ ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକଙ୍କର ପିଲା ହେଲେ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବହୁ ଦୁଷ୍ଟ ଖଂଟ ହୋଇ ସେହି ରାଜ୍ୟରେ ବହୁ ଉପଦ୍ରବ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ । କିନ୍ତୁ ଏତେ ଜଣ ରାଣୀଙ୍କର ପଛରେ ଯେଉଁ ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଜାଙ୍କର ସାନ ରାଣୀ ହେଲେ ତାଙ୍କର ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ହେଲା । ସେ ପୁଅ ଖୁବ୍ ଗୁଣବାନ ହେଲା । ସମସ୍ତ କଳାରେ ସେ ନିପୁଣ ହେଲା । ଏସବୁ କାରଣରୁ ଅନ୍ୟ ରାଣୀ ମାନେ ସଦା ସର୍ବଦା ସେହି ସାନ ରାଣୀ ଉପରେ ଈର୍ଷାପରାୟଣ ଭାବ ସୃଷ୍ଟି କଲେ । ଦିନକର କଥା ଅନ୍ୟ ରାଣୀ ମାନେ ଈର୍ଷାର ବଶବର୍ତୀ ହୋଇ ତାଙ୍କ ରାଜାଙ୍କୁ ଯାଇ କହିଲେ ଯେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ସାନ ରାଣୀ, ସେହି ସାନ ରାଣୀ ନିଜର କାମ ବାସନାକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିବା ଲାଗି ଆମ ରାଜ୍ୟର ସେନାପତିଙ୍କ ସହିତ ପାପ ପ୍ରଣୟରେ ଲିପ୍ତ । ଏହି କଥାକୁ ନେଇ ସେମାନେ ରାଜାଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ମଧ୍ୟ କରାଇଲେ । ସେନାପତିଙ୍କ କଥାରେ ରାଜା ବିଶ୍ୱାସ କରି ସାନ ରାଣୀକୁ ତୁରନ୍ତ ସେହି ରାଜ୍ୟରୁ ନିର୍ବାସନ କରିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇ ଦେଲେ ।ସତୀ ସାନ ରାଣୀ ତ ତା ପିଲା ଦିନୁ ଜଣେ ଋଷିଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ବଢୁ ଥିଲେ । ସେଥି ଲାଗି ସେହି ସାନ ରାଣୀଙ୍କର ଆଚାର ଆଚରଣ ଖୁବ୍ ଶୁଦ୍ଧ ଥିଲା । ରାଜା ଯେତେବେଳେ ଏହି ସାନ ରାଣୀଙ୍କ ଲାଗି ନିର୍ବାସନ ଦଣ୍ଡ ଭିଆଇଲେ ସେତେବେଳେ ସାନ ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଧାତାଙ୍କର ଏହା ଇଚ୍ଛା ହୋଇ ଥିବାରୁ ବିଧିର ବିଧାନକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ନେଇ ଆଉ ସେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ସବୁ ଦିନ ଲାଗି ଚାଲି ଗଲେ ଓ ସେହି ରାଜ ଉଆସର ଅନେକ ଦୂରକୁ ଆସି ପତ୍ର କୁଟା କାଠ ବାଉଁଶରେ ଏକ କୁଟୀର ନିର୍ମାଣ କରି ସେହି କୁଡିଆରେ ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦରେ ବାସ କଲେ । ଆଉ ପାଖରେ ଥିବା ବନରୁ ମିଠା ମିଠା ଫଳ ମୂଳ ସଂଗ୍ରହ କରି ଭୋଜନ କରି ନିଜ ଜୀବନକୁ ରକ୍ଷା କଲେ ।ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଥିଲେ ଜଣେ ପବିତ୍ର କନ୍ୟା, ତାଙ୍କରି ଦୟାରୁ ଅଳ୍ପ ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ନିଜର କୁଡିଆ ଘର ପାଖରେ ଆଉ ସେ ଏକ ରାଜ ଉଆସ ନିର୍ମାଣ କଲେ । ସେଠାରେ ବହୁତ ଲୋକଙ୍କୁ ଆଣି ସେମାନଙ୍କ ଲାଗି ଘର ଦ୍ୱାର କରି ସେମାନଙ୍କୁ ରଖାଇଲେ । ଏହିପରି ସେ ସ୍ଥାନରେ ସାନ ରାଣୀଙ୍କର ଦୟା ଓ କରୁଣାରୁ ସେଠାରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଜନବସତି ଗଢି ଉଠିଲା । ସାନ ରାଣୀଙ୍କର ବାସ ସ୍ଥାନ ନିକଟରେ ଗୋଟିଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଖଣି ଦେଖା ଗଲା ।ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଖଣି ପାଇ ଯିବା ପରେ ସେହି ଧନକୁ ସେହି ସାନ ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ବ୍ୟୟ କଲେ । ଏଥିରେ ସମସ୍ତ ପ୍ରଜାପାଟକ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ । ସେହି ଧନରେ ବହୁତ ଗୁଡିଏ କୋଠା ନିର୍ମାଣ କରି ଦେଲେ ଓ ନିଜର ରାଜ୍ୟକୁ ସୁଦୃଢ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଏ ସମ୍ବାଦ ଚାରି ଆଡେ ଖେଳି ଯିବାରୁ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଦେଶରୁ ଅନେକ ଶରଣାର୍ଥୀ ଆସି ସେ ରାଜ୍ୟରେ ବାସ କଲେ । ସାନ ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଙ୍କର ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ପୁଅ, ସେ ବଡ ହୋଇ ଯିବାରୁ ସାନ ରାଣୀ ପୁଅ ଗୋବିନ୍ଦ ବଲ୍ଲଭଙ୍କୁ ସେ ରାଜ୍ୟର ରାଜ ଗାଦିରେ ବସାଇ ଦେଲେ । ଗୋବିନ୍ଦ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ହେବା ପରେ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ହାତୀ ଘୋଡାର ପରିମାଣ ବଢାଇ ଦେଲେ । ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ଶତୃ ମାନଙ୍କର ଆକ୍ରମଣରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଲାଗି ବହୁ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଦେଲେ ।ଏହା ପରେ ସିଂହଭୂମି ରାଜାଙ୍କର ପାପର ଫଳ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଯେଉଁଠାରେ ପାପର ସ୍ଥାନ ସେଠାରେ ମା’ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ସ୍ଥାନ ଆଦୌ ନଥାଏ । ରାଜା ପ୍ରତାପ ସିଂହଙ୍କ ମନ୍ଦ ସମୟ ଆସିଲାରୁ ରାଜା ବାହାର ଶତ୍ରୁ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରି ପରାଜିତ ହେଲେ । ପୁଅ ମାନେ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଆତଙ୍କରେ ସେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ପଳାଇ ଗଲେ । ଆଉ ପୁଣି ଥିଲେ ସେହି ରାଜା ପ୍ରତାପ ସିଂହଙ୍କ ଅସଂଖ୍ୟ ରାଣୀ । ସେମାନେ ବିଜୟ କରିଥିବା ରାଜାଙ୍କର ଉଆସରେ ପୋଇଲି ପରି ବାସ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।ପରାଜିତ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ପ୍ରତାପ ସିଂହ ପରାଜିତ ହୋଇ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ଲୁଚି ଲୁଚି ବୁଲୁଥିବା ସମୟରେ ଯୋଗକୁ ଦିନେ ସେ ତାଙ୍କ ସାନରାଣୀଙ୍କର ପୁଅ ଯୁବରାଜ ଗୋବିନ୍ଦ ବଲ୍ଲଭଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ ଓ ସେଠାରେ ଆଶ୍ରିତ ଭାବରେ ଜୀବନ ଯାପନ କଲେ । ଯୁବରାଜ ଗୋବିନ୍ଦ ବଲ୍ଲଭ ତାଙ୍କୁ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ମନ୍ତ୍ରୀ ଭାବରେ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଇ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନିଜ ମାତା ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଏ ସମ୍ବାଦ ଦେଲେ ।ପୁଅ ତା’ର ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ଜଣେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଇଥିବା ଜାଣି ସେହି ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଦେଖିବା ଉତ୍କଣ୍ଠାରେ ନିଜର ପୋଇଲି ପରିଚାରିଙ୍କୁ ଧରି ରାଜ ସଭାକୁ ଆସିଲେ । ରାଜ ସଭାରେ ନିଜର ସ୍ୱାମୀ ରାଜା ପ୍ରତାପ ସିଂହଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରୀ ରୂପରେ ଦେଖି ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଖୁବ୍ କାନ୍ଦିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ନିଜର ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ପୁଅକୁ କହିଲେ – ଆରେ ପୁଅ ଗୋବିନ୍ଦ । ତୁ ଏପରି ଗୋଟେ ଭୁଲ୍ କରି ଦେଲୁ । ତୋର ଜନ୍ମଦାତା ପିତା ରାଜା ପ୍ରତାପ ସିଂହଙ୍କୁ ତୁ ନିଜେ ରାଜା ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରୀ ପଦରେ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଲୁ । ତୁ ତୋର ପିତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଲୁ ନାହିଁ । ଆରେ ପୁଅ ତୁ ସିଂହାସନରୁ ଆଗ ଉଠି ଆସି ପିତାଙ୍କୁ ତୋର ପ୍ରଣାମ କର । ଅଜଣାରେ ହେଉ ଅବା ଜାଣିବାରେ ହେଉ ତୋର ପିତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଯେଉଁ ଭୁଲ୍ ତୁ କରିଛୁ ସେ ଭୁଲ୍ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ପଡି ତୁ ତାଙ୍କ ଠାରୁ କ୍ଷମା ଭିକ୍ଷା କର ।ଗୋବିନ୍ଦ ବଲ୍ଲଭ ନିଜ ପିତାଙ୍କ ପାଖରେ ଯାଇ କ୍ଷମା ମାଗିବାରୁ ବୁଢା ରାଜା ନିଜ ପୁଅକୁ କୋଳକୁ ନେଇ ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ ଆଉ ମଧ୍ୟ କହିଲେ ମୁଁ ଧନ୍ୟ ହୋଇ ଗଲି । ସାଗର ମନ୍ଥନରୁ ଶେଷରେ ମୋତେ ଅମୃତ ତୁଲ୍ୟ ଗୁଣଜ୍ଞ ପୁଅ ମିଳି ଗଲା । ସେ ତା’ର ନୂଆ ରାଜ୍ୟର ରାଜା । ଆଜିଠାରୁ ମୁଁ ତା’ର ପରାମର୍ଶ ଦାତା ଭାବରେ ରହିଲି । ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ପାଇ ରାଣୀ ଖୁବ୍ କାନ୍ଦିଲେ । ତାଙ୍କର ପାଦ ଧରି ଅନୁରୋଧ କଲେ – ଆପଣ ଏହି ରାଜ ସିଂହାସନରେ ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି ରାଜା ହୁଅନ୍ତୁ । ମୁଁ ସତୀ, ତୁମେ ଅନ୍ୟ ରାଣୀ ମାନଙ୍କର କୁମନ୍ତ୍ରଣାରେ ପଡି ସିନା ମୋତେ ନିର୍ବାସନ କରି ଦେଲ । ସତୀ ମାତାଙ୍କର ସୁପ୍ରଭାବରେ ପୁଅ ତୁମର ଆଜି ଏ ରାଜ ଗାଦିରେ ବସିଛି ।ରାଜା ସାନ ରାଣୀ ଶୁଭ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଙ୍କର ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଦେଇ ତାଙ୍କୁ କୋଳେଇ ନେଲେ । ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଶ୍ରମ ତୁଲ୍ୟ ସ୍ୱଭାବ ନେଇ ସେହି ରାଜ୍ୟରେ କିଛି ଦିନ ରହିବା ପରେ ଉଭୟଙ୍କର ସେହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଲା । ପୁତ୍ର ନିଜ ମାତାଙ୍କରସ୍ମୃତି ନିମନ୍ତେ ସେହିଠାରେ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ତୋଳାଇ ମାଆଙ୍କର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ସ୍ଥାପନ କଲେ । ସେହି ଦିନୁ ସେ ମନ୍ଦିରର ନାମ ହେଲା ସତୀ ସଉତୁଣୀ ମନ୍ଦିର ।